Mieczysław Dziel

7 maja 2016 roku na cmentarzu św. Krzyża w Gnieźnie pożegnaliśmy naszego Kolegę Mieczysława Dziela. 

Mieciu kochał góry, przyrodę i ludzi. Ponad wszystko najważniejsza była dla Niego rodzina, z którą wspólnie wędrował. 

Z nostalgią i zadumą wspominamy wspólne górskie wyprawy. Załączone zdjęcia w pełni pokazują Jego radość bycia w górach, wędrowania i spotkań z przyjaciółmi. 

Każdy człowiek żyje tak długo jak długo jest w pamięci bliskich i przyjaciół. Pozostaniesz w naszych sercach i w pamięci. Spoczywaj w pokoju!

O Mieciu Dzielu – wspomnienie Jurka Majewskiego

Patrzę na górskie zdjęcia, w które wkomponowana jest postać Miecia Dziela i nie mogę odpędzić myśli, że jego nieobecność jest abstrakcyjna. To nie jest możliwe, aby nie mógł już z nami przebywać w górach czy spotykać się w przerwach między wyjazdami. Jego obecność wśród nas była taka naturalna i oczywista.

Gdy latem 2015 odwołał swój udział w obozie tatrzańskim, sądziłem, że to jest chwilowa niedyspozycja. Tak przecież nieraz bywało. Latem 2015 byliśmy zakwaterowani z Basią i Andrzejem w „Kablu”, były jeszcze wolne dwa miejsca. Zadzwoniłem do niego stamtąd z nadzieją, że jednak z Iwonką przyjadą. W głosie Miecia czuć było żal, że nie siedzimy tam razem, ale wyczuć też można było stanowczość w odmowie. Sądziłem, że był zakłopotany faktem, że zrezygnowali z obozu. W rzeczy samej przyczyny były zupełnie inne.

To była ostatnia moja rozmowa z Mieciem, takim, jakim go znałem. Jego odejście jest wielką niesprawiedliwością. Tacy ludzie jak Mieciu potrzebni są tu i teraz a nie tam i kiedyś…

Nie mam odwagi usunąć go z mojego telefonu. Chyba tak już zostanie. Mieciu po prostu gdzieś wyjechał. Zapewne da znać, gdy wróci. Zadzwoni telefon i pogadamy o planach górskich.

Warto wpatrzyć się w załączone zdjęcia, by zobaczyć typowy dla Niego spokój, charakterystyczny lekki uśmiech i życzliwość emanującą na wszystkich.

Ktoś napisał, że „człowiek żyje tak długo jak długo jest w pamięci bliskich i przyjaciół”. Wygląda na to Mieciu, że będziesz długo żył w naszych wspomnieniach. Wędruj sobie samotnie po Połoninach Niebieskich i wspominaj stare, dobre, ziemskie czasy.

Jurek Majewski